Την χαμένη μας αξιοπρέπεια, από ποιόν θα την ζητήσουμε;

Περιμένοντας μέσα στο ψιλόβροχο απόγευμα Δευτέρας 29/6, στο ΑΤΜ της Εθνικής στη συμβολή Λεωφόρου Αλεξάνδρας και Χαριλάου Τρικούπη, για να εισπράξω τα 60 ευρώ συγγενικού μου προσώπου που λόγω ηλικίας αδυνατούσε να το πράξει το ίδιο, σκεπτόμουνα, σχεδόν φωνακτά, φεύγοντας από εκεί…

«Την χαμένη αξιοπρέπεια την δική μου και όλων των χαμηλόμισθων, μισθοσυντήρητων και συνταξιούχων Ελλήνων, ποιο δημοψήφισμα μπορεί να την φέρει πίσω…»

«Κανένα» απάντησα μονολογώντας σαν χαζός περιμένοντας το φανάρι για να περάσω στην απέναντι πλευρά της ασυνήθιστα άδειας για τέτοια ώρα Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Είπα και κάτι …άλλα γαλλικά παρασυρόμενος από το όλο κλίμα την ώρα της αναμονής στο ΑΤΜ, προσέχοντας ταυτόχρονα να μη γίνω στόχος «ομπρελιάς» από τους εκείνους και εκείνες που δεν αντέχουν να πέσει πάνω τους ούτε σταγόνα βροχής.

Με πεντακάθαρη συνείδηση, έχω πάρει την απόφαση μου αν θα ακολουθήσω το δρόμο προς το διχαστικό ΝΑΙ ή ΟΧΙ ή εκείνον της αποχής.

Ξέρω πολύ καλά τι θα κάνω την Κυριακή αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει παρά μόνο εμένα.

Η αξιοπρέπεια όμως είναι θέμα όλων μας. Και αυτή μας την έχουν ποδοπατήσει, πέντε χρόνια τώρα.

Την αξιοπρέπεια της τρίτης ηλικίας, τους σημερινούς 75+ που πέρασαν από κατοχή, εμφύλιο, χούντα, εθνικούς διχασμούς και είδαν στα στερνά να χάνουν ότι με κόπο και μόχθο έκτισαν δεκαετίες τώρα.

Τους μεσήλικες που αναρωτιούνται αν θα πάρουν ποτέ σύνταξη και ας έχουν 30 και βάλε χρόνια δουλειάς.

Την νέα γενιά που δεν ξέρει, αν αύριο θα αναπολεί το χθες που δεν είχε ούτε ένα ευρώ στην τσέπη να πιεί ένα φρέντο ρε γαμώτο. Γιατί το αύριο θα είναι ακόμη χειρότερο…

Αυτή την χαμένη αξιοπρέπεια ρε καργιόληδες, κανείς σας δεν μπορεί να μου την φέρει πίσω και για αυτή θα παλέψουμε.

Και το «καργιόληδες» δεν πάει σε κανένα Ευρωπαίο εταίρο ή μη. Αυτοί τα λεφτά τους θέλουν να διασφαλίσουν και στα παπάρια τους αν εμείς στηνόμαστε σαν μαλάκες με τις ώρες στα ΑΤΜ για 60 ευρώ, πανηγυρίζοντας κάθε φορά που έχουμε «πορτοκαλί» χαρτονομίσματα στην τσέπη μας, έχοντας παντελώς ξεχάσει ότι υπάρχουν και άλλα, πολύ ωραία χρώματα, όπως το πράσινο, το κίτρινο και το πολυαγαπημένο μωβ της «Ντάλιας» του «Παρά πέντε».