Play On…Forever Fleetwood Mac!

Ο δίσκος – επανάσταση των Fleetwood Mac

Ορόσημο στην ιστορία του λευκού blues (όπως … άκομψα χαρακτηρίζεται η εν λόγω «σχολή») αποτελεί αναμφίβολα ο δίσκος Then Play On  των Fleetwood Mac.

Ο … ιός της  αφροαμερικανικής μουσικής λαϊκής έκφρασης που ακούει στο όνομα blues είχε μεν μεταδοθεί  στο μεγάλο ευρωπαϊκό νησί προ πολλού (ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 50 με την περίφημη μπάντα του  Chris Barber και κυρίως λίγο αργότερα με τη δουλειά του ιερού τέρατος και πατέρα της βρετανικής του «απόδοσης» που ακούει στο όνομα Alexis Corner) και είχε ήδη δείξει τα πρώτα υπέροχα του δείγματα  (αποκορύφωμα όλων κατά πολλούς ο θρυλικός πρώτος δίσκος των Bluesbrakers  του John Mayll στα μέσα εκείνης του 60).

Μπάντες όπως οι τελευταίοι αλλά και αμέσως μετά οι Ten Years After, οι Jethro Tull και οι Led Zeppelin φλέρταραν  στα πρώτα δείγματα γραφής της δουλειάς τους έντονα με τα blues τα οποία πήγαν (όσο καιρό ασχολήθηκαν με αυτό το είδος πριν μεταπηδήσουν σε άλλα πιο «προσωπικά» μουσικά χωράφια) η καθεμία σε νέα μονοπάτια. Δίσκοι σαν το Stonedhedge της παρέας του Alvin Lee , το This Was εκείνης του γίγαντα Ian Anderson και το …1 του τρομερού καρέ των Page, Plant, Jones και Bonham αποτελούν αναμφίβολα μεγάλους σταθμούς του blues (συν κάτι ακόμα) όχι μόνον στη Βρετανία αλλά και ολόκληρη τη «Γηραιά Ήπειρο».

Στην ομάδα των γκρουπ  (μεταξύ άλλων αξίζει εδώ να αναφερθούν επίσης τόσο οι Yardbirds όσο και οι Savoy Brown που επίσης «έδρασαν» με επιτυχία  κάθε… είδους στο ίδιο μουσικό μήκος κύματος) τα οποία είχαν επιλέξει την bluesέκφραση στην τέχνη τους αναμφίβολα όχι απλά ανήκαν  αλλά και τιμούσαν και οι Fleetwood Mac.

Και οι μεγάλες …υποσχέσεις που άφησαν τόσο με το ομώνυμο πρώτο τους LP όσο και αμέσως μετά  το όνομα και πράγμα Mr. Wonderful (αμφότερα το 1968) μετουσιώθηκαν ένα χρόνο αργότερα στο δίχως την παραμικρή διάθεση υπερβολής αξεπέραστο Then Play On.

Η 5αδα που υπέγραψε το αριστούργημα

Ήταν Σεπτέμβριος του  σωτήριου έτους 1969 όταν οι τρεις πρώην συμπαίκτες στους Bluesbrakers Peter Green (κιθάρα) , John McVie (μπάσο) και Mick Fleetwood (ντραμς) μαζί με τον επίσης κιθαρίστα Jeremy Spencer που συνέθεταν το καρέ της μπάντας αλλά και το νέο και επίσης σημαντικό κομμάτι της , 3^ο (!!!) κιθαρίστα ονόματι Danny Kirwan είδαν τους κόπους και τις εμπνεύσεις αρκετών μηνών πριν να κάνουν την εμφάνιση τους στις προθήκες των δισκοπωλείων.

Η  προσθήκη βοήθησε την «ομάδα» να φθάσει στο αποκορύφωμα της συνθετικής και εκφραστικής της απόδοσης. Να ανοίξει τους ορίζοντες της πέραν του κλασικού μπλουζ.

Ο τίτλος ήταν «δανεισμένος» από την κωμωδία 12^η Νύκτα του Γουίλιαμ Σέξπιρ και το εξαιρετικό του εξώφυλλο απεικόνιζε ένα έργο του Άγγλου Ζωγράφου Maxwell Armifield από τις αρχές του 20^ου αιώνα.

Το περιεχόμενο του μία ηχητική απόλαυση. Δίχως δάνεια αυτή τη φορά από τους αγαπημένους τους δασκάλους από την πατρίδα των blues μαμά Αμερική αλλά με αποκλειστικά και μόνον δικό τους υλικό το κουϊντέτο των Fleetwood Mac απογειώθηκε  μουσικά. Και συνεχίζει ακατάπαυστα μέχρι και σήμερα να μας απογειώνει  (και αν μου επιτρέπεται η βαρύγδουπη πρόβλεψη θα το πράττει δια παντός) με μικρά και μεγάλα αριστουργήματα όπως το εναρκτήριο Coming Your Way του νεοφερμένου Kirwan, τα γεμάτα ενέργεια και δυναμισμό Fighting  και Searching for Mardge των Fleetwood και McVie αντίστοιχα αλλά και  το ατμοσφαιρικό Closing My Eyes του Green που επίσης μας χάρισε δύο ακόμα «κορυφές» με το σπουδαίο Rattlesnake Shake και το ατμοσφαιρικό Before the Beginning.

Η σούμα ένα πρωτόλειο και σαγηνευτικό blues εμπλουτισμένο με στοιχεία, folk  και rock & roll για ένα ολοκληρωμένο θαυμαστό έργο που στην αρχική του … τοπική έκδοση περιλάμβανε 14 τραγούδια (κανένα εξ αυτών δεν είχε την υπογραφή του Spencer  ο οποίος είχε περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου αυτή τη φορά).

Η προσθήκη του μεγάλου hit

Δύο μήνες αργότερα και μετά την τεράστια επιτυχία (έφθασε στη 2^η θέση των UK Charts όπου και παρέμεινε για δύο εβδομάδες αποτελώντας τη για την μπάντα  μετά το πασίγνωστο Albatross ένα χρόνο πριν 2^η καλύτερη επίδοση στο εν λόγω μέτωπο) του single που περιλάμβανε τα δύο μέρη του μυθικού Oh Well η αμερικανική που περιλάμβανε δύο λιγότερα επανακυκλοφόρησε πάλι με τον ίδιο αριθμό αλλά εντάσσοντας το μεγάλο hit (σ’ αμφότερα τα κομμάτια του) στη σύνθεση του και απομακρύνοντας δύο  τραγούδια του Kirwan.

Μ’ όποια «σύνθεση» και αν το δει κανείς όμως το άλμπουμ αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα αριστούργημα όχι μόνον των blues (και δη της …λευκής τους απόδοσης) αλλά και της μουσικής εν γένει.

Οι Mac που ήδη είχαν εξασφαλίσει την αναγνώριση όχι μόνον του κοινού και των κριτικών της πατρίδας τους και της άλλης όχθης του Ατλαντικού αλλά και αυτών των ίδιων των δασκάλων τους, με ορισμένους εκλεκτούς (Willie Dixon, Buddy Guy, Otis Spann τα πλέον ηχηρά ονόματα εξ αυτών) εκ των οποίων  συνέπραξαν λίγους μήνες αργότερα για το εξαιρετικό  διπλό άλμπουμ στα στούντιο της κολοσσιαίας Chess Records, είχαν πατήσει το μουσικό τους Έβερεστ με τη δουλειά τους αυτή.

Σύντομα ξεκίνησε η κατάβαση από εκεί με την …αποστασιοποίηση και εν συνεχεία φυγή του πραγματικού τους ηγέτη Green. Ακολούθησαν και άλλες σημαντικές δουλειές(Kiln House, Bare Trees, Mystery to Me)  από τα εναπομείναντα και νέα μέλη της  που όσο περνούσε ο καιρός μεταδημότευσαν  προς την pop προκαλώντας τη θλίψη ( και για τους φανατικούς  … ορθόδοξους λάτρεις τους,  ακόμα και αποστροφή) για τη στροφή αυτή.

Όμως το βέβαιο είναι πως το Then Play On από το 1969 και έπειτα εξακολουθεί να είναι άξιο για να … play, on and on and on……