Φτερούγησε για μακριά…

Ένα ξεχωριστικό αφιέρωμα μνήμης στον (Αεκτζή) Παντελή Παντελίδη που λάτρευαν οι διεθνείς…

«…Κάποιοι φίλοι μας τις νύχτες που τους …έλεγαν αλήτες, θα μας βλέπουν και θα  μας γνέφουν απ’ τους ουρανούς…»!

Τυχεροί εκεί, ψηλά. Στων αγγέλων τα μπουζούκια – κατά πως τα θέλει ο εμπνευσμένος στίχος του ευλογημένου Μάνου Ελευθερίου – απολαμβάνουν πλέον, τα νιάτα, τη λεβεντιά, την καρδιά και τα τραγούδια  του Παντελή Παντελίδη. Κι άτυχοι εδώ, χαμηλά

Δεν ήταν (ακόμη, τουλάχιστον…) διεθνής. Η καριέρα του όμως, στο τραγούδι ξεκίνησε από την εθνική Ελλάδας. τα τραγούδια του έγιναν ύμνοι της. Τις ημέρες δόξας και τιμής, τότε (και) με την πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας αλλά και νωρίτερα οι στίχοι και η μουσική του άγγιζαν τους διεθνείς. Κατέστη δι’ αυτών μέλος της εθνικής Ελλάδας.

   Αν και ξεκινώντας να παίζει μπάλα, αυτό ήταν το όνειρο του. Η φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος! Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Βαπτίσθηκε στην κολυμβήθρα της ΑΕΚ. Έζησε στιγμές μεγαλείου στο θρυλικό γήπεδο. Το έλεγε και το καυχιόταν. Δεν ήταν φανατικός. Τη λάτρευε όμως, με όλη την δύναμη του την ΑΕΚ. Κι έλεγε: «…» Τα τραγούδια που γράφω μιλάνε για καψούρα. Οπότε είναι κοντά στην ΑΕΚ μου»

Νοσταλγούσε την «Σκεπαστή»! Κι υποσχόταν, πως θα ήταν από τους πρώτους που θα πήγαιναν στην «Αγιά Σοφιά». Κρατούσε η ρίζα του από την προσφυγιά, βλέπετε…

Πρόσφυγες από τη Μικρα Ασία ήταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες του. Το επώνυμο του παππού ήταν Μιντίκογλου (Καβαλάρης). Το όνομα Παντελής. Το έκαναν Παντελίδη, για προφανείς λόγους. Μεγάλωσε στη Νέα Ιωνία. Στην γειτονιά του Στέλιου Καζαντζίδη. Είχαν κοινές ρίζες. Όσοι πρόσφυγες έφθασαν στη Νέα Ιωνία κατάγονταν από δύο γειτονικές περιοχές της Μικράς Ασίας. Την Ισπάρτα και την Αλάγια. Οι Αλαγιαλήδες και οι Σπαρταλήδες. Τα διηγούταν ο ίδιος σε φίλους και σε δημοσιογράφους. Και καμάρωνε…

Όπως καμάρωνε και για την ΑΕΚ. «Τρελαίνομαι στα γκολ της», «φωνάζω σε και κλείνει η φωνή μου. Δεν αντιλαμβάνεσαι εκείνη τη στιγμή πόσο δυνατά φωνάζεις. Έτσι φεύγουν οι μισοί βραχνιασμένοι μετά το γήπεδο. Την τελευταία φορά που πήγα, ήταν στο ΑΕΚ – Ολυμπιακός. Έριχνα τουλούμια βροχή. Πήγαμε με τρία παπάκια με τους φίλους μου. Το είδαμε από την «Σκεπαστή». Ποτέ δεν πάω στο γήπεδο με στιλ… «Ξέρεις, είμαι ο Παντελίδης». Μακριά από εμένα αυτά. Έτσι περνάω ωραία».

Συγκλονιστικό είναι και το μήνυμα της ΠΑΕ ΑΕΚ ενώ την ίδια ώρα στα Σπάτα επικρατούσε νεκρική σιγή: « … Ήσουν ένας από εμάς… Η ΑΕΚ ΠΑΕ εκφράζει τη θλίψη της για τον άδικο χαμό του Παντελή Παντελίδη και τα θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Υπήρξες φίλος της ομάδας μας, ήσουν μαζί μας στους αγώνες της, πανηγύριζες τις επιτυχίες της, πονούσες στις ήττες της, θα σε θυμόμαστε για πάντα. Καλό σου ταξίδι μέχρι τον Παράδεισο».

  Πάνω από όλα κι όλους όμως, ο Παντελής Παντελίδης ήταν εθνική Ελλάδας! Άγγιξε ευαίσθητες χορδές των διεθνών με τους στίχους και τη μουσική του. Κέρδισε την αγάπη τους εκφράζοντας την δική του. «Είναι ο δικός μα ς άνθρωπος», έλεγαν αυτοί. «Είναι τα φιλαράκια μου», έλεγε αυτός. Κι η συνήθης ευχή του; «Να στους σκίσετε…»!

Κώστας Κατσουράνης (τον αποχαιρέτησε με tweet: «Μόνιμη παρέα μας στην @EthnikiOmada στο δωμάτιο, στο πούλμαν, στα αποδυτήρια. Συλλυπητήρια και κουράγιο στην οικογένειά του #Pantelidis») , Κώστας Μανωλάς, Φάνης Γκέκας… Έπιναν νερό στο όνομα του. Ταξίδευαν στις ατέλειωτες πτήσεις με τα φτερά του. Κι όλοι – διεθνείς και μη – έκαναν παρέλαση στα μαγαζιά όπου τραγουδούσε.

Ξεκίνησε από τον Απόλλωνα Σμύρνης. Πέρασε από τον Αχιλλέα Κάτω Αχαρνών. Στον Κόκκινο Μύλο είχαν καλές υποδομές.  Ξεχώρισε ως φουνταριστός. Έπαιξε μετά στις Ακαδημίες της ΑΕΚ. Φόρεσε την κίτρινη φανέλα με τον «δικέφαλο» στο στήθος. Έζησε το ένα όνειρο του στο ποδόσφαιρο.

Το άλλο του; Η φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος. Το είπαμε. Τη φόρεσε κι αυτή. Με αφιερώσεις όλων των διεθνών των καλών εποχών. Την είχε για καμάρι του…

Υποστήριζε την Μπαρτσελόνα. Ήταν φίλαθλος. Ήξερε και μπάλα. Μετρούσε η άποψη του. «Έπαιξες μπάλα; Εάν δεν έπαιξες… Τι άποψη, να έχεις για την μπάλα;», έλεγε!

Και τώρα; Από των αγγέλων τα μπουζούκια  «… ιΘα έρχονται μες στα σκοτάδια σαν τους λωποδύτες, θα παίζουν και θα πονούν και θαμας τραγουδούν τα κιτάπια τους που δεν τα πιάνει ο νους»….

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ