Music against racism!

O Γιάννης Καπαγερίδης επέλεξε μία ενδεκάδα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά αντιρατσιστικά τραγούδια όλων των εποχών.

Τα πλοκάμια του μακραίνουν και απλώνονται όλο και περισσότερο προκαλώντας   κοινωνική και πολιτική ασφυξία  σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο ρατσισμός , αυτή η μεγάλη της ανθρωπότητας πληγή είναι ένας ιός σ’  έξαρση που μαστίζει τούτη τη γη που πατούμε όλοι μας. Λευκοί, έγχρωμοι, ψηλοί, κοντοί, «φυσιολογικοί» και μη κάθε είδους.

Και είμαστε εν δυνάμει φορείς και  θύματα του ανά πάσα ώρα και στιγμή.  Και η πάλη για να υποχωρήσει  η δράση του (αν η εξάλειψη του αποτελεί μία ανέφικτη ουτοπία) όχι απλά αποτελεί μονόδρομο αλλά και  επιβεβλημένη οδό. Όχι  μόνον την παγκόσμια καθιερωμένη  ημερομηνία αντιρατσισμού της 21^ης Μάρτη κάθε έτους. Αλλά κάθε λεπτό, ώρα, ημέρα και νύκτα.

Για να πάρει η ζωή του ανθρώπου μία ανάσα που στερείται όλο και πιο συχνά, όλο και περισσότερο  στους μοντέρνους χαλεπούς καιρούς.

Η μουσική , μία από τις πλέον δημοφιλείς αλλά και παγκόσμιες  τέχνες έχει συχνά , πυκνά στείλει το δικό της μήνυμα για τον διαρκή αυτόν αγώνα.

Καλλιτέχνες, (σπουδαίοι και τρανοί , αλλά και λιγότερο γνωστοί )  από  τις περισσότερες «σχολές» της,  αλλά και κοινό,  έχουν ενώσει  στη διαδρομή των τελευταίων δεκαετιών φωνές και σώμα ως μία επιπλέον ασπίδα προστασίας απέναντι στην  τρομερή αυτή μάστιγα.

Ας θυμηθούμε ορισμένες από τις πλέον εύστοχες και επιφανείς  ανάλογες προσπάθειες.

Από την Simone και τον J.B. στον  Zappa, τον Marley και τον Young

Αρχής γενομένης από την ιέρεια της Jazz Nina Simone και το υπέροχο  «Mississippi Goddam» αναφορά στην οδυνηρή πραγματικότητα σε μία από στις πιο σκληροπυρηνικές ρατσιστικές Πολιτείες της Αμερικής.

Από τη «σειρά» δεν θα μπορούσε να λείψει και ένας ακόμα γίγαντας της αφροαμερικανικής μουσικής παράδοσης. Ο  βασιλιάς της Soul James Brown και το μνημειώδες του Say it loud ( I’m black and I’m proud).

Την  «κληρονομιά» των προαναφερθέντων κουβαλούν πιο κοντά στο σήμερα οι En Vogue  και το  έξοχο και παράλληλα  επιτυχημένο «Free Your Mind».

Επιστροφή στο παρελθόν, αν και όχι το πολύ μακρινό, αυτή τη φορά με την καταγγελία των They  Might Be Giants  στο «Your Racist Friend».

Παραμένοντας στο βρετανικό New Wave αξίζει να ακούσουμε  και τη θέση των  Depeche Mode  μέσα από το «People Are People».

Επόμενος σταθμός η μακρινή (σ’ εμάς) Αυστραλία και η με τους αμέσως προηγούμενους ανάλογης (πάνω-κάτω) «σχολής» εκπρόσωποι που ακούνε στο όνομα Midnight Oil  οι οποίοι μας έδωσαν τη δική τους ετυμηγορία πάνω στο  επίμαχο θέμα αυτό και … ακούστηκαν πολύ διεθνώς μέσα από το «Beds Are Burning».

Θύελλα αντιδράσεων από τους αισθανόμενους ως θιγόμενους από την πεποίθηση του (απαύγασμα των οποίων αποτέλεσε ο ύμνος του αμερικανικού  Νότου δια στόματος Lynyrd Skynyrd «Sweet Home Alabama») υπήρξε το υπέροχο από κάθε άποψη «Southern Man» που εξαίρετου βάρδου της Rock Neil Young.

Το δικό του σπουδαίο λιθαράκι (για να ακριβολογούμε ένα από τα ουκ ολίγα) έβαλε και ο αλησμόνητος  «προφήτης» της Reggae Bob Marley με το έξοχο  «War».

Αποτελεί έναν από τους ύμνους του αντιρατσισμού κάθε είδους. Το αξεπέραστο «Power in the Darkness» που σπουδαίου εκπροσώπου της Punk Tom Robinson.

 

Από τη δική μου λίστα δεν θα μπορούσε ποτέ να λείψει και ένα δείγμα αυτής της ασύγκριτης μουσικής ιδιοφυίας. Ο ένας , μοναδικός και αξεπέραστος Frank Zappa ήδη από το πρώτο του δείγμα γραφής με τους Mothers of Invention  στα μέσα της ανεπανάληπτης δεκαετίας του 60 προσέφερε μία … απόλυτα δημοσιογραφική «μαρτυρία» με το «Trouble coming every day».

Με την υποσημείωση ότι ο …  μουσικός χορός  ενάντια στο ρατσισμό  δεν περιορίζεται στα προαναφερθέντα και περιλαμβάνει εκατοντάδες ακόμα σπουδαία  (ίσως και ακόμα πιο δυνατά από αυτά) δείγματα γραφής ως επίλογο κράτησα ένα από τα πρωτόλεια ανάλογα αριστουργήματα. Ο  λατρεμένος βάρδος των τραγουδιών διαμαρτυρίας στις ΗΠΑ Pete Seeger κατέθετε ήδη από το 1949 αυτό τον μοναδικό καμβά ανθρωπιάς και ευαισθησίας  που έχει τίτλο « If I had a hammer».