Ο γκέι που στέρησε το γκολ του Ρότσα στο «Άνφιλντ»

Τριάντα ένα χρόνια συμπληρώθηκαν τον εφετινό Απρίλιο από την δεύτερη παρουσία του Παναθηναϊκού στα ημιτελικά του κυπέλλου πρωταθλητριών, το Τσάμπιονς Λιγκ από το 1992 και μετά…

Δεν θα μπορούσα να αποφύγω το στερεότυπο που λέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις: «αισθάνομαι σαν να μην πέρασε μια μέρα…» γιατί έτσι πραγματικά είναι. Πέρασαν 31 ολόκληρα χρόνια από εκείνο το βράδυ την προτελευταία ημέρα του Μαρτίου του 1985 όταν συνεργάτης ακόμη στην «Αθλητική Ηχώ» κλήθηκα από τον διευθυντή της εφημερίδας Σταμάτη Γρατσία στο γραφείο του παρουσία και του συνιδιοκτήτη Κλεομένη Γεωργαλά.

Εκεί χωρίς καν να με ρωτήσουν αν θέλω να πάω, μου ανακοίνωσαν, να φύγω εκείνη την ώρα, να πάω σπίτι μου, να ετοιμάσω την βαλίτσα μου, να επιστρέψω αργά το βράδυ ξανά στα γραφεία της οδού Κωνσταντινουπόλεως, να πάρω εισιτήρια και συνάλλαγμα και την άλλη μέρα (Σάββατο πρωί) να πάρω το αεροπλάνο για Λονδίνο και από εκεί ένα δεύτερο για το Λίβερπουλ.

Δύο 24ώρα αργότερα βρισκόμουν στις εξέδρες του «Άνφιλντ» παρακολουθώντας το ντέρμπι Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, δίνοντας το ίδιο βράδυ την πρώτη μου ανταπόκριση…

Ο Παναθηναϊκός θα αντιμετώπιζε την κάτοχο του τροπαίου στις 10/4 στο Λίβερπουλ και στις 24/4 στο ΟΑΚΑ. Εγώ θα έμενα 12 μέρες εκεί και θα βίωνα μία από τις κορυφαίες εμπειρίες της (δημοσιογραφικής) μου ζωής.

Θα μπορούσα με τις ώρες να εξιστορώ τα όσα έζησα εκείνες τις δύο εβδομάδες στην Αγγλία αλλά θα περιοριστώ μόνο στην τελευταία εμπειρία στην πτήση Λίβερπουλ-Λονδίνο την επομένη το πρωί μαζί με τους έγκριτους συναδέλφους Μάκη Παπαζήση και Σπύρο Μήτση.

Λίγο μετά την απογείωση, διαπίστωσα ότι στο πλαϊνό κάθισμα του αεροσκάφους της British Midland καθόταν μόνος του ο Ολλανδός ρέφερι Γιαν Κάϊζερ και δύο θέσεις πιο πίσω οι δύο επόπτες, ο Τζον Μπλακενστάιν και ο Κρις Φάντελαρ.

Το είπα στον Σπύρο που καθόταν διπλα μου στο «παράθυρο» και εκείνος σχεδόν με έσπρωξε προς το μέρος του για να τον ρωτήσω γιατί δεν μέτρησε το πεντακάθαρο γκολ του Ρότσα στο 12ο λεπτό.
Έτσι και έγινε αφού τον ενημέρωσα για την ιδιότητα μου:
«Λυπάμαι, δεν μου επιτρέπεται να κάνω καμία δήλωση.Ουδέν σχόλιο λοιπόν…»
Επέμενα αλλά τίποτα.

Γύρισα να καθίσω στην θέση μου όταν, ο Μάκης με παρότρυνε να πάω και στους επόπτες. Μόλις πλησίασα, αναγνώρισα αμέσως τον επόπτη που κάλυπτε στο πρώτο 45λεπτο την περιοχή της Λίβερπουλ. Τον είχα άλλωστε στην ευθεία μου από την θέση που καθόμουν στα δημοσιογραφικά θεωρεία του Άνφιλντ.

Ο Μπλακενστάιν κάπνιζε το τσιγαράκι του και έπινε στις 10 το πρωί ένα μικρό μπουκάλι κόκκινο κρασί και δεν αρνήθηκε να απαντήσει με ευγένεια στην ίδια ερώτηση:
«Είχα σηκώσει έγκαιρα την σημαία μου στη φάση, υποδεικνύοντας δύο παίκτες οφσάιντ…»
«Ποίοι ήταν;» τον ρώτησα.
«Δεν θυμάμαι…» μου απάντησε κοφτά με ψυχρό ύφος αυτή την φορά.

Για την ιστορία ο Μπλακενστάιν έκανε στη συνέχεια μεγάλη διαιτητική καριέρα. Από την επόμενη περίοδο «προβιβάστηκε» σε διαιτητή από επόπτης και έως το 1995 διαιτήτευσε αγώνες σε υψηλό επίπεδο μάλιστα.

Εκείνο όμως που τον έκανε διάσημο ήταν η δημόσια αποδοχή της ομοφυλοφιλίας του. Έσπασε όλα τα ταμπού και παραδέχτηκε τις σεξουαλικές του προτιμήσεις διατηρώντας πάντως σε όλη την διάρκεια της πορείας του στα γήπεδα, την αξιοπρέπεια του.

Η αποδοχή αυτή πάντως του στοίχησε το 1994 την ευκαιρία να διαιτητεύσει στην Αθήνα, τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα και την Μίλαν.

Οι συμπατριώτες του Γιόχαν Κρόιφ και Ρόλαντ Κούμαν τον «κάρφωσαν» στην ΟΥΕΦΑ που χωρίς να εξηγήσει δημόσια την απόφαση της, τον αντικατέστησε με τον Άγγλο Φίλιπ Ντον. Παρά την αλλαγή πάντως του διαιτητή η Μπάρτσα διασύρθηκε από την Μίλαν με 4-0…

Ο Μπλακενστάιν είχε πολυσχιδή δράση και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των γκέι μετά το τέλος της διαιτητικής του καριέρας έως τον Αύγουστο του 2006 που έφυγε από την ζωή σε ηλικία μόλις 57 χρόνων, από σπάνια μορφή νεφροπάθειας.

Δείτε ένα βίντεο παραγωγής της εφημερίδας SPORTIME με τον Χουάν Ραμόν Ρότσα να συνομιλεί με τον Βαγγέλη Μελέκογλου για εκείνο το ματς: