Μπομπ Ντίλαν: Ακούραστος δημιουργός

Τα 75α του γενέθλια γιορτάζει ένας μουσικός γίγαντας, με όλη τη σημασία της λέξης. Το ονοματεπώνυμο αυτού  Ρόμπερτ Άλεν Ζίμερμαν ή πιό απλά Μπομπ Ντίλαν.

Όσοι από εσάς αναρωτιέστε γιατί δεν γνωρίζετε ποιος είναι ο εν λόγω κύριος μην βιαστείτε να αμφισβητήσετε τις γνώσεις σας στην λατρεμένη τέχνη. Η την ευστοχία της ετυμηγορίας μας για το καλλιτεχνικό του μέγεθος. Καθώς δεν είναι άλλος από τον πασίγνωστο και ανάλογης, με την τρανή  μέσα στη διαδρομή των τελευταίων  πέντε δεκαετιών δημοτικότητα του,  εμβέλειας και αξίας βάρδο Μπομπ Ντίλαν.

Γεννημένος σε μία κωμόπολη της Μινεσότα στις 24 Μάη του 1941 ο Ντίλαν έμελε να αποτελέσει δύο δεκαετίες αργότερα τον  βασικό πυλώνα της αναβίωσης των τραγουδιών διαμαρτυρίας συνεχίζοντας την παράδοση του ινδάλματος του Γούντι Γκάθρι. Και μπαίνοντας από το 1961 στο δρόμο των ηχογραφήσεων με το πρώτο προσωπικό του δίσκο,  που είχε  τίτλο το καλλιτεχνικό ονοματεπώνυμο με το οποίο έγινε γνωστός (Bob Dylan),  κατέκτησε πρώτα το Γκρίνουϊτς Βίλατζ της νέας Υόρκης,  όπου είχε τη βάση του το προαναφερθέν μουσικό κίνημα της φόλκ μουσικής.  Και έπειτα σε σύντομο χρονικό διάστημα την υπόλοιπη αμερικανική μεγαλούπολη αλλά και  στη συνέχεια κάθε γωνιά των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής μέσα από την ποιητική του μαγεία και  εξαίρετη συνθετική  ευρύτητα.

Φύσηξε ο άνεμος της δόξας

Οι υποσχέσεις που άφησε το άλμπουμ με το οποίο συστήθηκε δισκογραφικά έλαβαν ξεκάθαρα σάρκα και οστά ένα χρόνο μετά με το 2^ο που είχε τίτλο The freewheeling Bob Dylan . Και εκφράστηκαν από το πρώτο κομμάτι που ξεκινούσε στο βινύλιο και είχε τίτλο «Blowin’ in the Wind«.

Τραγούδι το οποίο άμεσα έγινε σύμβολο της αμφισβήτησης του κατεστημένου και σημαία του νεολαιίστικου κινήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Μέκκα του Καπιταλισμού.

Το 1963 ο Ντίλαν κυκλοφορεί το 3^ο του άλμπουμ με τίτλο , The Times They Are a-Changin’, και το ομώνυμο κομμάτι αποτελεί έναν ακόμα σπουδαίο και αντικομφορμιστικό ύμνο.

Η ηλεκτρική στροφή

Στα τέλη Μάρτη του 1965 ο τεράστιος τραγουδοποιός προχωράει σε μία επιλογή που αντιμετωπίστηκε με έντονη δυσαρέσκεια από τους πουριτανούς της αμερικανικής φολκ. Τη χρήση ηλεκτρικών οργάνων στην ηχογράφηση των τραγουδιών του για το επόμενο του δίσκο με τίτλο Bringing It All Back Home. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει αναμφίβολα το απολαυστικό «Subterranean Homesick Blues«, το «Maggie’s Farm» όμως εκείνο που θα  γνωρίσει τη μεγαλύτερη δημοτικότητα είναι το μετέπειτα πολυτραγουδισμένο «Mr. Tambourine Man«.

Συνθέσεις που έφεραν στο ολοένα αυξανόμενο κοινό του Ντίλαν και τους λάτρεις και τους κριτικούς της τότε δημοφιλέστερης μουσικής στις τάξεις της νεολαίας. Του ροκ εν ρολ. Οι οποίοι τον έβαλαν στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος και της εκτίμησης τους εν μέσω αποδοκιμασίας του σκληρού παραδοσιακού πυρήνα των φίλων και θεωρητικών της φολκ.

Με τους πρώτους αλλά και όχι μόνον να ενθουσιάζονται με την επόμενη του δουλειά. Το μυθικό πλέον άλμπουμ Highway 61 Revisited. Όπου δεσπόζει φυσικά το υπέρτατο «Like a Rolling Stone» το οποίο επιλέχθηκε τόσο το 2004 όσο και το 2001 από το καθ’ ύλην αρμόδιο περιοδικό …. Rolling Stone ως το νούμερο 1 στα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών.

Ακολουθεί ένα χρόνο μετά το εξίσου σπουδαίο και διπλό  Blonde on Blonde. Ανάμεσα στα εξαιρετικά τραγούδια του  δίσκου το «I Want You» αλλά και το Just Like a Woman«.

Επόμενος μεγάλος δισκογραφικός σταθμός του το John Wesley Harding, που ηχογραφημένο στα τέλη του 1967  φιλοξενούσε μεταξύ άλλων το υπέροχο «All Along the Watchtower«.

Το 1969 ο Ντίλαν ενώνει τις δυνάμεις του με την κατά πολλούς κορυφαία λευκή φωνή των ΗΠΑ. Τον θρυλικό ερμηνευτή της κάντρι Τζόνι Κας στο πλαίσιο του δίσκου Nashville Skyline όπου η επιτυχία ήρθε το «Lay Lady Lay» αλλά μάλλον κορυφαία στιγμή είναι το ντουέτο των δύο κολοσσών της αμερικανικής μουσικής στο «Girl from the North Country«.

Ποιοτική … κατάβαση στη δεκαετία του 70

Στην αυγή της δεκαετίας του 70 ο Ντίλαν δεν ήταν πλέον ο σπουδαίος συνθετικά δημιουργός της αμέσως προηγούμενης αλλά παρόλα αυτά μας χάρισε το  έξοχο «When I Paint My Masterpiece» την άνοιξη του 1971.

Ένα χρόνο μετά ακολουθεί ένας ακόμα ύμνος που  έβγαλε η ασύγκριτη του μουσική πένα. Το  τεράστια επιτυχημένο και μετέπειτα ερμηνευμένο από εκατοντάδες ( αν και εν προκειμένω πιθανότατα ακριβολογούμε με την  λέξη  χιλιάδες) συναδέλφους του «Knockin’ on Heaven’s Door«.

Ακόμα σημαντικότερη δουλειά του μεγάλου αμερικανού μουσικού το Blood on the Tracks το 1975 όπου βέβαια υπάρχει ένα τραγούδι κοινωνική καταγγελία. Το περίφημο«Hurricane«  γραμμένο για τον πρωταθλητή της πυγμαχίας Rubin «Hurricane» Carter που καταδικάστηκε για τριπλό φόνο στο  Πάτερσον του Νιού Τζέρσι το 1966, σε ισόβια φυλάκιση, απόλυτα άδικα όπως αποδείχθηκε πολλά χρόνια μετά (για να αποφυλακιστεί το 1985).

Από εκεί και μετά η δημιουργικότητα του Ντίλαν,  που ασπάσθηκε την περίοδο εκείνη τον χριστιανισμό,  γνωρίζει σημαντική καμπή. Από τις φωτεινές εξαιρέσεις του εν λόγω χρονικού διαστήματος  One more cup of Coffee.

75αρης , τεράστιος και ενεργός

Από τα μέσα της δεκαετίας του 80 η ποιοτικά απαιτητική έμπνευση του  επέστρεψε σε μεγάλο βαθμό προσφέροντας αρκετές αξιόλογες δουλειές  ενώ παράλληλα και η επικοινωνία του με το κοινό διατηρήθηκε σε υψηλά επίπεδα.  Κερδίζοντας πανάξια  στη διαδρομή ένα μάτσο τιμητικούς καλλιτεχνικούς τίτλους. Αλλά παρά την αξία τους  το όνομα του στο μουσικό πάνθεον  δικαίως συντηρείται μέσα από αυτές  εκείνης του 60 όταν διέπρεπε εντός στουντίου αλλά και επί της σκηνής.

Και συνεχίζει μέχρι τις ημέρες μας να τροφοδοτεί το μυαλό , τις ψυχές και τα αυτιά μας με σημαντικά τραγούδια. Μάλιστα μόλις πριν από μόλις λίγες ημέρες κυκλοφόρησε η (37^η) και πλέον πρόσφατη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο Fallen Angels. Μία επιστροφή στις ρίζες της  αμερικανικής λαϊκής μουσικής την οποία εμπλούτισε με το μεγαλείο του όσο ελάχιστοι άλλοι.

Χρόνια Πολλά και δημιουργικά μέγιστε Μπομπ.