To γκολ που άλλαξε την πορεία του Special One!

O Μουρίνιο πήγε εκεί που πάντα ήθελε να πάει: «Στο Θέατρο των Ονείρων», το γήπεδο που άλλαξε την ζωή και την καριέρα του!

Τέτοια εποχή το 2013 οι σχέσεις του Μουρίνιο με την διοίκηση και τα πρωτοκλασάτα αστέρια της Ρεάλ βρισκόταν στο χειρότερο σημείο και παρά το γεγονός ότι είχε ανανεώσει το συμβόλαιο του ως το 2016, δεν έβλεπε την ώρα να φύγει. Την ίδια εποχή ο Άλεξ Φέργκιουσον ανακοίνωνε το τέλος της πορείας του στην Γιουνάϊτεντ μετά από 27 χρόνια, προτείνοντας παράλληλα τον Ντέιβιντ Μόγιες για διάδοχο του.
Σε εκείνο το σημείο, ο Μουρίνιο έβλεπε ότι δεν θα έπαιρνε ποτέ σάρκα και οστά η έντονη επιθυμία του να διαδεχθεί τον Φέργκι στη Γιουνάϊτεντ. Πιστός θαυμαστής του Σκωτσέζου, τον σεβόταν όσο δεν έχει σεβαστεί κανένα άλλο αντίπαλο προπονητή. Ήθελε να είναι εκείνος που θα έδινε συνέχεια στο έργο του.

«Η περίοδος 2012-2013 υπήρξε η χειρότερη στην καριέρα μου» έλεγε και ξαναέλεγε και δεν εννοούσε μόνο το τέλος της (κακής) σχέσης του με την Ρεάλ αλλά και την χαμένη ευκαιρία να δουλέψει στο Ολντ Τράφορντ.
Μία επιθυμία που ποτέ δεν δημοσιοποίησε αλλά άφηνε κατά καιρούς να εννοηθεί. Άλλωστε το «Θέατρο των Ονείρων» ήταν πάντα το αγαπημένο του γήπεδο γιατί από εκεί στις 9 Μαρτίου του 2004 ξεκίνησε να γράφει τον μύθο του.

Εκείνο το βράδυ ως προπονητής της Πόρτο είχε πάει στο Μάντσεστερ για να υπερασπιστούν οι «Δράκοι» την νίκη με 2-1 στο πρώτο παιχνίδι στη φάση  των «16» του Τσάμπιονς Λιγκ.
Το όραμα του αποκλεισμού της Γιουνάιτεντ είχε αρχίσει να φθίνει καθώς η ομάδα του Φέργκιουσον προηγείτο με 1-0 με γκολ του Σκόουλς και το ματς ήθελε ένα λεπτό και κάτι για να λήξει. Τότε ήρθε το περίφημο γκολ του Κοστίνια.
Ένα γκολ που δεν έδωσε απλά την πρόκριση στην Πόρτο, αλλά υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος της λαμπρής πορείας του τα επόμενα χρόνια. Αν δεν είχε μπει εκείνο το γκολ στο «Ολντ Τράφορντ», κανείς δεν ξέρει ποια θα ήταν η πορεία του Special One.

 

Δώδεκα χρόνια μετά την ίδια πάνω κάτω εποχή, είχε προφορικά πει το ναι στην πρόταση της Γιουνάϊτεντ που αρκετούς μήνες πριν είχαν αποφασίσει το τέλος του Φαν Χάαλ ακόμη και αν έπαιρνε το πρωτάθλημα!
Θα διαδεχόταν τον άνθρωπο στον οποίο οφείλει πολλά από την εποχή που ήταν συνεργάτης του στην Μπαρτσελόνα στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, θα χρησιμοποιούσε το γραφείο του (προπονητικού) ειδώλου του, θα καθόταν στην ίδια θέση στο γήπεδο που λατρεύει, το γήπεδο που το θεωρούσε και το θεωρεί γούρι του.

Θα έκανε επιτέλους κουμάντο στην μοναδική ομάδα που ήθελε τόσο πολύ να προπονήσει και by the way που λένε και οι Άγγλοι θα αμειβόταν με την μεγαλύτερη αμοιβή που έχει λάβει ποτέ  προπονητής (30 εκατ.λίρες την σεζόν) και στα 53 του χρόνια να έχει μπροστά του αρκετό διάστημα να επιστρέψει τόσο αυτός όσο και η Γιουνάϊτεντ στη κορυφή και να μείνει εκεί.