Οι μόδιστροι, τα παλτά και η μπάλα που χάσαμε

O ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΠΑΓΕΡΙΔΗΣ αποτιμά την επική κατάκτηση του Εuro από την Πορτογαλία του Φερνάντο Σάντος

Χωρίς καμία πρόθεση να υποτιμήσω τη σημασία (για την αξία σηκώνει πολύ συζήτηση) του  χολιγουντιανού σεναρίου του τελικού της περασμένης Κυριακής στο «Σταντ ντε Φρανς» λίγο ως πολύ (μάλλον το δεύτερο) στο EURO 2016 βρεθήκαμε στο ίδιο και πολύ βαρετό έργο θεατές.

Το … δημοκρατικό της πορτογαλικής επικράτησης στην 15^η έκδοση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου μπορεί να ευχαρίστησε τους πολίτες της μικρότερης σε έκταση και πληθυσμό χώρας της Ιβηρικής Χερσονήσου, τους απανταχού φίλους της εθνικής της ομάδας, τους διαχρονικούς εχθρούς της Γαλλίας , τους μόνιμους «απέναντι» στην εκάστοτε φιναλίστ οικοδέσποινα μεγάλης διοργάνωσης του παγκόσμια δημοφιλέστερου των σπορ και τους συμπαθούντες τον Φερνάντο Σάντος  Έλληνες,  αλλά ακόμα και αν η εν λόγω σούμα αποτελεί την πλειοψηφία των ενδιαφερομένων για το γεγονός αυτό επιτρέψατε μου να πιστεύω πως το συγκεκριμένο επίτευγμα όχι μόνον δεν τα λέει όλα αλλά πιθανότατα δεν λέει και τόσο πολλά.

Διότι πέραν της αέναης αρχαιοελληνικής ετυμηγορίας  ουκ εν τω πολλώ τω ευ οφείλουμε να εστιάσουμε σε πολλές ακόμα παραμέτρους.  Γιατί εν τέλει ατενίζοντας με ευφροσύνη τον τελικό βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος που είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη το διαρκές ζητούμενο και σημαίνον.

Οι Πορτογάλοι λοιπόν ευτύχησαν να καθίσουν το βράδυ της Κυριακής στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό θρόνο (ή θώκο αν προτιμάτε λόγω πολιτικών πεποιθήσεων) για πρώτη φορά στην ιστορία.  Όμως πέραν των δεόντων συγχαρητηρίων που προβλέπονται σε τέτοιες καταστάσεις μάλλον δεν ενδείκνυται στην επιτυχία τους  η χρήση ιδιαίτερων εγκωμίων.

Η πρωταθλήτρια των ισοπαλιών

Διότι τι πρόσφεραν στο σπορ που πολλοί από εμάς με πάθος αγαπάμε; Την ιστορική πρωτιά να φθάσουν στην κορυφή με μόλις μία νίκη (και απέναντι σε μία από τις μόνον δύο πραγματικής αξίας αντιπάλους); Το να υπηρετήσουν με αξιοσέβαστο τρόπο  το εδώ και λίγες δεκαετίες απόλυτα συντηρητικό μοντέλο που κατακλύζει το λατρεμένο σπορ (στην αδιάκοπη εποχή των παγετώνων που αυτό διανύει);

Τη επιβεβαίωση ότι το σύγχρονο ποδόσφαιρο περνάει μία απόλυτη φάση των μόδιστρων ή πιο σωστά των (επιτρέψατε μου το νεολογισμό) φασον-ίστας;   Των κατασκευαστών ποδοσφαιρικών παλτών  απλά για χρηστικούς και διόλου για λόγους … απόλαυσης. Της προπονητικής απολυταρχίας όπου όλα γίνονται για αποκλειστικά και μόνον ένα σκοπό; Τη μη ήττα;

Την απόλυτη πρωτοκαθεδρία της τεχνοκρατίας σε ένα παιχνίδι; Στον εξοστρακισμό, την καταδίκη σε μόνιμη προσφυγιά  και παρανομία της τέχνης που ήταν, μέχρι λίγο πριν από τον αποχαιρετισμό στην προηγούμενη χιλιετία, η αρχή και το τέλος  της ουσίας του;

Για εμάς τους τυχερούς (και δεν είμαστε λίγοι αν και ομολογουμένως γινόμαστε όλο και λιγότεροι) που ζήσαμε τις άλλες μάλλον οριστικά χαμένες στο διάβα του δυνάστη χρόνου εποχές όταν η μπάλα παιζόταν για τη χαρά (αγωνιζόμενων και θεατών) πρώτα και τη νίκη ως κερασάκι στην τόσο γευστική του τούρτα η  επιτυχία της Πορτογαλίας δεν μπορεί να σταθεί με θετικό πρόσημο.

Το δράμα του Κριστιάνο και η τόλμη και γοητεία του Σάντος

Σίγουρα τα δάκρυα του Κριστιάνο Ρονάλντο μετά το (ούτε και στον χειρότερο εχθρό να τύχει) προσωπικό του δράμα και η επιλογή του 4^ου διαιτητή του τελικού να κλείσει τα μάτια του στη συμπεριφορά του στη διάρκεια της παράτασης προσφέρει στο σε μεγάλο βαθμό άνοστο γεύμα του τελικού μπαχαρικά που λείπουν συνήθως από ένα πολυφαγωμένο πιάτο το οποίο επί δεκαετίες σερβίρεται στα ποδοσφαιρικά γήπεδα (μη σας ξεγελά το illustration του Champions League).

Ασφαλώς η τόλμη του Σάντος να ρίξει στη μάχη τον Έντερ αποδείχθηκε όχι μόνον αναζωογονητική γοητεία αλλά και στρατηγική  ευστροφία ή αν προτιμάτε με όρους σινεμά, σκηνοθετικό επιτυχημένο τρικ.

Σίγουρα η αναμφίβολα καλύτερη ενέργεια στην καριέρα του απροσδόκητου ήρωα της πορτογαλικής νίκης  και η μακράν κορυφαία εμφάνιση του φύλακα άγγελλου της (Ρούι Πατρίσιο)είναι σημαντικό υλικό για να γραφεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία της μπάλας.

Αρκούν όμως για να μας αφήσει το όλο EURO 2016 μενού μία κύρια ευχάριστη γεύση; Ν’ αποτελέσει ένα σημείο ιστορικής αναφοράς για την εξέλιξη του σπορ; Λυπάμαι αλλά, πείτε με υπερβολικό (ή και κολλημένο στο παρελθόν) η απάντηση είναι και μάλλον εύκολα όχι. Και δεν αισθάνομαι καθόλου μοναξιά για τις σκέψεις και την απογοήτευση που μου άφησε ένα ακόμα μεγάλο ποδοσφαιρικό ραντεβού . Τη μία ακόμα περίτρανη απόδειξη ότι το σπορ που λατρεύουμε κόντρα στις απογοητεύσεις που μας σερβίρει, για τις αισθήσεις και τα ιδανικά μας νοσεί. Και δεν αρκούν σίγουρα οι ευχές ημών για περαστικά.

ΣΗΜ: Κατά την ταπεινή μου γνώμη η με διαφορά κορυφαία ομάδα της ευρω- πανήγυρης  στα γαλλικά γήπεδα ήταν η Γερμανία . Αξιολογότατη, αλλά και γνήσια απόγονος της με αξεπέραστες παιδικές ασθένειες μεγάλης της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας σχολής, η Κροατία.  Με εντυπωσίασε η  πρωτόγνωρα τολμητή και δίχως το για εμέ αποκρουστικό αμυντικοφιλές  πρόσωπο του παρελθόντος  Ιταλία. Με αρκετές … συμπαθείς εκφράσεις η Γαλλία. Από εκεί και πέρα τι είχαμε , τι χάσαμε; Αν και δυστυχώς το έχουμε προ πολλού χάσει. Το νόημα ντε, και το θέαμα που συνεπαγόταν μία φορά και έναν καιρό η μπάλα.