Η ιστορία του «Μουτζούρη» και η Αλίκη

Στα περιπετειώδη γυρίσματα της ταινίας «Η δασκάλα με τα Χρυσά Μαλλιά» λόγω κυρίως της εγκυμοσύνης της Αλίκης Βουγιουκλάκη, το Φθινόπωρο του 1968, η σκηνή με την υποδοχή της «δασκάλας» στο σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού (Κρυόβρυση) που κατά το σενάριο ήταν στην…Πιερία, ήταν ένα από τα «κλου» της ταινίας.

Για τις ανάγκες της ταινίας ο σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος επιστράτευσε και τον θρυλικό «Μουτζούρη» όπου η «δασκάλα» έφθανε στο χωριό με τις τοπικές αρχές με επικεφαλή τον πρόεδρο του χωριού και μετέπειτα πεθερό της (Παντελής Ζερβός), να οργανώνουν υποδοχή.

Αυτή η σκηνή έμελε να διασώσει μία πολύ σημαντική πολιτιστική κληρονομιά για την χώρα μας. Ο θρυλικός «Μουτζούρης» καταγράφηκε από τις κινηματογραφικές κάμερες του συνεργείου της Φίνος Φιλμ και ακόμη και στις μέρες βλέποντας τόσα χρόνια μετά οι παλαιοί κάτοικοι και όχι μόνο της Μαγνησίας αναπολούν το υπέροχο ταξίδι από τον Βόλο έως τις Μηλιές.

Η Μακρυνίτσα όπου γυρίστηκε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας
Ας θυμηθούμε αυτή την σκηνή και ένα ασπρόμαυρο φιλμάκι από τα γυρίσματα και στη συνέχεια ας περιπλανηθούμε στην ιστορία του «Μουτζούρη».

Η ιστορία του τρένου
Μετά την ιστορική συμφωνία της Κων/πολης το 1881 για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τον Τουρκικό ζυγό οι κυβερνήσεις του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου αρχικά και του Χαρίλαου Τρικούπη στη συνέχεια αναζήτησε κεφάλαια από Έλληνες της διασποράς προκειμένου να προχωρήσει στη δημιουργία σημαντικών έργων ανάπλασης και αναδημιουργίας της χώρας.

Ένας από αυτούς ήταν ο Κωνσταντινουπολίτης τραπεζίτης Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος που ανέλαβε το έργο δημιουργίας σιδηροδρομικού δικτύου στην Θεσσαλία. Ο Μαυροκορδάτος ανέθεσε το έργο στον Ιταλό μηχανικό ΕβαρίστοΚίρικο που την Άνοιξη του 1993 υπέγραψε την σύμβαση για την γραμμή Βόλου-Άνω Λεχωνίων.

Στις 12/10 του 1895 έγιναν τα εγκαίνια των 13 πρώτων χιλιομέτρων της γραμμής ενώ το 1990 υπογράφηκε νέα σύμβαση για επέκταση 15 χλμ. από τα Λεχώνια έως τις Μηλιές.
Τον Ιούλιο του 1903 η γραμμή παραδόθηκε σε χρήση και ο «Μουτζούρης» όπως ονόμασαν οι Πηλιορείτες λόγω του καπνού και κυρίως της καρβουνόσκονης που έβγαινε από το φουγάρο του κάλυπτε την απόσταση σε δύο ώρες.
Το έργο έδεσε αρμονικά με το περιβάλλον ενώ σε μια από τις γέφυρες στο ρέμα του Ταξιάρχη, πήρε τιμής ένεκεν το όνομα του Ιταλού μηχανικού.

Για επτά δεκαετίες το τρενάκι του Πηλίου έκανε αμέτρητες διαδρομές, έγινε σύμβολο του Βόλου και της Μαγνησίας κάνοντας το δρομολόγιο των 28χλμ με όλες τις καιρικές συνθήκες.
Παρά την ανάπτυξη των τοπικών αστικών συγκοινωνιών και την εμφάνιση ολοένα και περισσότερων Ι.Χ αυτοκινήτων, το τρενάκι άντεχε.

Ώσπου το 1971 ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, από την χούντα των συνταγματαρχών. Την Κυριακή 20 Ιουλίου του 1971 έκανε την τελευταία του διαδρομή. Η χούντα ετσιθελικά κατήργησε την γραμμή προφασιζόμενη οικονομικούς λόγους (περιστολή δαπανών την ονόμασαν) αλλά και λόγους οδικής ασφάλειας για την αποφυγή ατυχημάτων στις αφύλακτες διαβάσεις.

Δείτε και ένα υπέροχο βίντεο με όλες τις λεπτομέρειες: