Έφυγε όρθιος, μαχητής και πάνω από όλα ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ!

To τέλος της παραδοσιακής αθλητικής δημοσιογραφίας

Ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία του Αθλητικού Τύπου και όχι μόνο έκλεισε τα ξημερώματα του Σαββάτου 18 Μαρτίου 2017 με τον θάνατο του Θόδωρου Νικολαίδη, του τελευταίου της γενιάς των παραδοσιακών εκδοτών. Ο εκδότης της αθλητικής εφημερίδας «Φως των Σπορ», γεννημένος το 1925, έφυγε από την ζωή λίγο πριν συμπληρώσει τα 92 του χρόνια.

Μία από τις τελευταίες του φωτογραφίες στο γραφείο του στο «ΦΩΣ», τον Γενάρη του 2017
Το 1955 ο Θόδωρος Νικολαίδης, από τους πρωτοπόρους αθλητικούς συντάκτες με την συνδρομή των φίλων του Κώστα Σισμάνη και Γιάννη Χιωτάκη ίδρυσαν το «Αθλητικό Φως» (η αρχική ονομασία της εφημερίδας) με πρώτη μέρα κυκλοφορίας την 11η Απριλίου της ίδιας χρονιάς. Αρχικά δισεβδομαδιαία και από την 1η Ιουλίου του 1967 σε καθημερινή βάση ενώ είχε αλλάξει ονομασία γινόμενη «Φως των Σπορ». Πριν είχε δουλέψει στην «Αθλητική Ηχώ» και στον «Αθλητισμό».

Το φύλλο της Κυριακής ήταν το νούμερο 16.211 καθημερινής έκδοσης (χωρίς εκείνα της Δευτέρας) το πρώτο χωρίς την παρουσία του αλλά με την είδηση του θανάτου του στο εξώφυλλο και με τίτλο «Πέρασε στην ιστορία».

Στο εισαγωγικό του κείμενο στο πρώτο φύλλο της έκδοσης ο Νικολαίδης έγραφε:
«Το «Αθλητικόν Φως» που παραδίδεται σήμερον εις την κρίσιν των φιλάθλων μας είναι καρπός νεανικών ενθουσιασμών. Καρπός ωραίων, υγιών και πραγματικών αθλητικών σκέψεων. Μέσα εις το σκότος της εμπαθείας, του κιτρινισμού, της συμφεροντολογίας, της μικροπολικτικής  και της κακοπιστίας το «Α.Φ» έρχεται να χαράξη νέας φωτεινάς κατευθύνσεις, νέας γραμμάς, δια των οποίων οδηγούνται ασφαλώς εις την ευρωστίαν και την ακμήν όλαι αι αθλητικαί κοινωνίαι.»

Σαν να μην πέρασε μία μέρα και όχι 62 χρόνια με την εμπάθεια, τον κιτρινισμό, την συμφεροντολία, την μικροπολιτική και την κακοπιστία να μην έχουν εγκαταλείψει ποτέ την κοινωνία μας και ειδικά στον χώρο του Τύπου.

Ο αποχαιρετισμός μου (Φως 19/3/2017)

Το ΦΩΣ στεγαζόταν ακόμη στην Πειραιώς 11 εκεί κάπου τα μέσα της δεκαετίας του ’80 στο κτίριο της «Βραδυνής». Ο κυρ Θόδωρος διάβαζε καθημερινά εκτός από το ΦΩΣ και την «Βραδυνή» και μια μέρα είδε στη στήλη των παρασκηνίων, ένα κειμενάκι μου που αφορούσε την Αλβανική Νέντορι 17. Νέντορι στα Αλβανικά είναι ο Νοέμβριος. Είχα κάνει ένα μικρό παραλληρισμό με την τρομακρατική οργάνωση που τότε ήταν στο φόρτε της….
Του άρεσε, σημείωσε το όνομα μου και από ότι έμαθα αργότερα από τον ίδιο ρώτησε για μένα τον Βαγγέλη Δουκάκο Όταν μετά από λίγα χρόνια ήρθε η ώρα να συνταξιοδοτηθεί ο Μιχάλης Κομιώτης τον Μάιο του 1990, μέσω του Βαγγέλη με φώναξε στο γραφείο του. Μου έκανε την μέγιστη τιμή να αναλάβω υπεύθυνος των διεθνών.
«Λοιπόν βαζελάκι, θέλω πολλά πικάντικα, πιπεράτα διεθνή» ήταν η ατάκα του πριν φωνάξει τον Νίκο τον Καρελά να με παρουσιάσει. Επανέλαβε τα ίδια μπροστά του, με κτύπησε στην πλάτη, μου έσφιξε το χέρι για να με αποχαιρετήσει και σαν τώρα τον ακούω να μου λέει: «Στην Αγγλία, τι ομάδα είσαι;». Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα: «Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ». Έλαμψε το πρόσωπο του. Είχα πατήσει την (δεύτερη) ευαίσθητη χορδή του μετά τον Ολυμπιακό.