H μεταμόρφωση των Diable Rouge (Κόκκινων Διαβόλων)

Ο Σίμων Χωραφόπουλος μας ξεναγεί στη νέα εποχή της εθνικής ομάδας του Βελγίου.

Όταν η εθνική ομάδα του Βελγίου αποκλείστηκε απ’ τη Βραζιλία, στο δεύτερο γύρο του Ασιατικού Μουντιάλ το 2002, έμοιαζε περισσότερο με τέλος παρά με αρχή μιας νέας ελπιδοφόρας προσπάθειας. Στην πραγματικότητα ήταν ένα τέλος που προετοίμαζε μιαν αρχή. Τέλος: γιατί ολοκλήρωσε το έργο της η πρώτη Χρυσή Γενιά Βέλγων ποδοσφαιριστών, που συμμετείχε απ’ το 1982, μέχρι το 2002, σε έξι συνεχόμενες τελικές φάσεις παγκοσμίου κυπέλλου και είχε παρουσία, ταυτόχρονα, σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Παράλληλα εξαφανίστηκε από το διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα για δώδεκα χρόνια (ήτοι από δύο μουντιάλ και τρία Ευρωπαϊκά). Αρχή: γιατί από τις στάχτες ξεπήδησε μια νέα, δυνητικά, καλύτερη εθνική ομάδα, που θα μπορούσε να πάει πιο μακριά το Βέλγιο απ’ τη δεύτερη φάση, στην οποίαν σταμάτησε στα γήπεδα της Ασίας το 2002. Με γοργούς ρυθμούς η βελγική ποδοσφαιρική ομοσπονδία έπρεπε να είναι απολύτως έτοιμη για το παγκόσμιο κύπελλο του 2014 στη Βραζιλία.

Στα χνάρια Ολλανδίας και Γαλλίας 

Δανείστηκε απλόχερα τις φιλοσοφίες και τις προπονητικές μεθόδους της Ολλανδίας και της Γαλλίας. Επικεντρώθηκε στις υποδομές, έκτισε νέα υπερσύγχρονα αθλητικά κέντρα και δίδαξε στους νεαρούς ποδοσφαιριστές το έμπειρο στιλ παιχνιδιού. Οι νέες ιδέες δεν ήταν πάντοτε δημοφιλείς, αλλά υπήρξαν αποτελεσματικές. Οι επενδύσεις άρχισαν ν’ αποδίδουν καρπούς. Ένα σύνολο ταλαντούχων παικτών έλαβε μέρος στο παγκόσμιο κύπελλο της Βραζιλίας. Βέβαια στη νέα, μοντέρνα εποχή των «Κόκκινων Διαβόλων» δεν υπάρχει ο κορυφαίος Βέλγος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, ο Πολ Βαν Χιμστ, ούτε καν ένας Γιαν Κέλεμανς, ούτε ο νεότερος αυτών Βιτσέντζο Σίφο. Μέσα σε έξι χρόνια (από το 2010) συγκεντρώθηκε μια παρέα αξιόλογων, νεαρών, ποδοσφαιριστών, που θα μπορούσαν να είχαν κάνει διεθνή καριέρα στη γενέτειρα των γονιών τους.

Βάση οι Κονγκολέζοι

Μπροστάρης ο Ρομέλου Λουκάκου με ρίζες από το Κονγκό, και μαζί ο Κέβιν Μιραλάς (με ισπανική υπηκοότητα και προτάσεις να παίξει με την εθνική Ισπανίας), ο Κενυάτης Ντιβόκ Ορίγκι, ο Πορτογαλοϊσπανός Γιανίκ Φερέιρα Καράσκο, οι επίσης, Κονγκολέζοι Κομπανί, Μπεντεκέ και Μπατσουαγί, ο Ντεμπελέ από το Μάλι, οι Μαροκινοί Φελαϊνί και Ναϊνγκολάν κλπ, έμελλαν να παίξουν (και παίζουν ακόμη ) πρωταγωνιστικό ρόλο στην εθνική ομάδα του Βελγίου, την οποίαν προώθησαν στο Νο1 της ΦΙΦΑ. Σχεδόν όλοι τους, γεννημένοι στο Βέλγιο, αποδέχτηκαν αναντίρρητα την πρόσκληση της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας ελπίζοντας σε καλύτερη τύχη δικιά τους, αλλά και της ομάδας.

Ο Μαρκ Βίλμοτς, μέλος της πρώτης Χρυσής Γενιάς και στατιστικώς, ο πιο πετυχημένος ομοσπονδιακός προπονητής (όχι καλύτερος του Γκι Τάις, στη δεκαετία του 1980 με την αυθεντική Χρυσή Γενιά), ανέλαβε να επεξεργαστεί το ταλέντο των νέων παιδιών, που θα έπαιζαν στη Βραζιλία και η ηλικία των περισσοτέρων δεν ξεπέρναγε τα 22-23 χρόνια. Οι Αζάρ, Ντε Μπράουνε, Ρομέλου Λουκάκου και  Ναϊνγκολάν είχαν την ευκαιρία να λάμψουν παγκοσμίως.

ΣΕ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΜΕΤΑ 12 ΧΡΟΝΙΑ

Πρώτοι και αήττητοι στη φάση των ομίλων, αποκλεισμός των ΗΠΑ (στην παράταση) στο δεύτερο γύρο, αλλά αποτυχία απέναντι στην Αργεντινή στα προημιτελικά. Κατά κάποιον τρόπο η νέα γενιά μεγαλούργησε, όμως η νοοτροπία τους δεν συνάδει με το ποδοσφαιρικό ταλέντο τους. Το Βέλγιο με τρομερές δυνάμεις δεν μπορεί να φθάσει μακριά, γιατί δεν υπάρχει το ομαδικό πνεύμα. Οι Βέλγοι μπορεί να διαθέτουν καταπληκτική τεχνική, οργάνωση, οξυδέρκεια, αλλά πάντα υστερούν στην ομαδικότητα. Είναι ατομιστές. Έχουν πάθει ό, τι ακριβώς και η Αγγλία (2004-2006) με τη φανταστική φουρνιά των Τζέραρντ, Λάμπαρντ, Μπέκαμ, Σκόουλς και Όουεν. Δηλαδή ο ατομικισμός στο έπακρον. Στον Βίλμοτς δόθηκε άλλη μια ευκαιρία στο περσινό Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, όπου, το Βέλγιο, ήταν η κορυφαία εθνική ομάδα της Ευρώπης και δεύτερη παγκοσμίως πίσω απ’ την Αργεντινή. Στόχος ήταν η κατάκτηση του τροπαίου. Μάταια. Όλοι στο Βέλγιο ήξεραν πως θα συνέβαινε ό, τι και στη Βραζιλία, αλλά απλά διατηρούσαν ζωντανή τη ελπίδα για την έκπληξη.

ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΙ, ΑΤΟΜΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΙ

Στη θεωρία η Ιταλία (στην πρεμιέρα) ήταν κατώτερή του. Έχασε 2-0, γιατί η Ιταλία έπαιζε ομαδικά σε αντίθεση με τους ατομιστές, υπερόπτες Βέλγους, που δεν είχαν βελτιώσει τη νοοτροπία τους. Ακολούθησε άνετη νίκη, αναμενόμενη, με 3-0 επί του Έιρε κι ακολούθως άλλη μία-μη πειστική, με «θολή» εμφάνιση-επί της Σουηδίας με 1-0. Τα νέα παιδιά, ξανά, είχαν αναπαυθεί στα αποτελέσματα και στην πρόκριση στο δεύτερο γύρο. Θα έλεγε κανείς πως ξύπνησε το θηρίο στον αγώνα με την Ουγγαρία (4-0). Αγωνιώδης η συνέχεια, στα προημιτελικά με την Ουαλία. Οι Μπέιλ και Ράμσι δείχνουν τι θα πει ομαδικότητα. Το Βέλγιο προηγείται, αλλά τελειώνει (3-1) και μαθαίνει, πως για να γίνεις ομάδα δεν αρκούν οι πολιτογραφήσεις παικτών και οι υποδομές, αλλά η ομαδικότητα, η σωστή χημεία, το πάθος και η επιθυμία για νίκη σε κάθε παιχνίδι. Η Ουαλία πετύχαινε τα γκολ και οι Βέλγοι ζούσαν σε άλλη διάσταση. Με ατομικές ενέργειες νόμιζαν ότι εντυπωσίαζαν την ανθρωπότητα. Άλλη μια αποτυχία. Ο Βίλμοτς αποχώρησε, για ανεπαρκή αποτελέσματα και διαχείριση. Έτσι τελείωσε, άδοξα, η θητεία του κι άρχισε μια νέα με τον Ισπανό Μαρτίνες.

ΤΟ ΞΑΦΝΙΑΣΜΑ ΜΕ ΜΑΡΤΙΝΕΣ

Μετά τον Ολλανδό Ντικ Άντφοκαατ (2009-2010), ένας αλλοδαπός ανέλαβε τις τύχες της εθνικής με στόχο όχι την πρόκριση στα τελικά του μουντιάλ της Ρωσίας, αλλά σε πρώτη φάση την παρουσία της στον τελικό της διοργάνωσης. Ξάφνιασε πολλούς η πρόσληψη του Μαρτίνες με συνεργάτη του τον Τιερί Ανρί, όμως έχει και τα θετικά της η σκέψη μετάβασης από Βέλγο σε Ισπανό. Η επιθετικότητα που χαρακτηρίζει την Ισπανία είναι στοιχείο απαραίτητο για το Βέλγιο.

Η πλειοψηφία βασικών στελεχών (Αζάρ, Λουκάκου, Κομπανί, Κουρτουά, Ντε Μπράουνε κλπ) ανήκει σε αγγλικούς συλλόγους. Ο Μαρτίνες έπαιξε και δούλεψε πετυχημένα στην Αγγλία επί ένδεκα χρόνια. Είναι γνώστης μιας πραγματικότητας. Η κατάκτηση του κυπέλλου το 2013 με τη Γουίγκαν, σε βάρος της Μάντσεστερ Σίτι, ήταν το διαβατήριο του για το ταξίδι στις Βρυξέλλες. Άρχισε με ήττα σε φιλικό με την Ισπανία, αλλά μετά τρένο. Το Βέλγιο έχει κάνει ήδη τα βασικά για πρόκριση στη Ρωσία. Όμως τις μεγάλες ομάδες τις φτιάχνουν οι παίκτες κι όχι ο προπονητής. Απομένει να φανεί αν θα τριτώσει το κακό μετά τους Τάις και Βίλμοτς (με τις Χρυσές Γενιές) ή ο Ισπανός με, σχεδόν, το ίδιο υλικό του προκατόχου του θα αλλάξει τη νοοτροπία τους. Προς το παρόν συναντά δυσκολίες με τον παίκτη που «συνέτριψε» τον Βίλμοτς. Τον Ράτζα Ναϊνγκολάν και τα τσιγάρα του. Ο καιρός θα δείξει…