Το ματς Νο 1000 του Πίτερ Σίλτον το 1996

Αφιέρωμα του Σίμου Χωραφόπουλου στον σπουδαίο πορτιέρο που ξεπέρασε τους 1000 επίσημους αγώνες πρωταθλήματος στην καριέρα του παίζοντας έως τα 47!

Υπήρχε κάτι περίεργο βλέποντας κανείς τον Πίτερ Σίλτον να υπερασπίζεται το τέρμα της Λέιτον Όριεντ στο Κρέιβεν Κότατζ, πριν 21 χρόνια. Ήταν 22 Δεκεμβρίου του 1996, όταν ο θρυλικός τερματοφύλακας, στα 47 χρόνια του, αγωνιζόταν για χιλιοστή φορά στην καριέρα του, σε παιχνίδι εναντίον της Μπράιτον.
Ο αγώνας μεταδόθηκε τηλεοπτικά και ταυτόχρονα έγινε ειδική παρουσίαση για το βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Με το τέλος της περιόδου 1996-97, ο Σίλτον έβαλε τέλος στην καριέρα του, αφού είχε φορέσει τη φανέλα ένδεκα διαφορετικών συλλόγων, είχε χρηστεί 125 φορές διεθνής με την εθνική ομάδα της Αγγλίας και με 1374 εμφανίσεις από το 1966 έως το 1997 κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ.

Θεωρήθηκε το 2000 ως ένας από τους δέκα κορυφαίους τερματοφύλακες του περασμένου αιώνα (20ου). Σε εκείνον τον αγώνα ορόσημο ο Σίλτον είχε κρατήσει ανέπαφη την εστία του, καθώς η Λέιτον Όριεντ επικράτησε με 2-0 της Μπράιτον.
Η αγωνία του για τον αγώνα και για το ρεκόρ ολοκληρώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Ήταν Μάιος του 1966-δύο μήνες πριν την κατάκτηση του Παγκοσμίου κυπέλλου από την Αγγλία-όταν ο Σίλτον έκανε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα.

Οι Μάνφρεντ Μαν κυριαρχούσαν στις μουσικές πρωτιές, η ακριβότερη μεταγραφή κόστιζε 115.000 λίρες (Ντένις Λο), η Νορθάμπτον ήταν μέλος της πρώτης κατηγορίας και η Γουίμπλεντον χαμηλά στο ερασιτεχνικό. Ο Σίλτον στα 16 χρόνια του ήταν διεθνής με τη σχολική εθνική ομάδα της Αγγλίας, έπαιξε με τη Λέστερ εναντίον της Έβερτον. Αντικατέστησε τον τεράστιο Γκόρντον Μπανκς που είχε υποχρεώσεις με την εθνική ομάδα των ανδρών.
Δύο χρόνια αργότερα έγινε ο βασικός τερματοφύλακας της Λέστερ κι ο διάδοχος του Μπανκς. Με την πάροδο των χρόνων ο σωματότυπος των τερματοφυλάκων άρχισε να αλλάζει.

Μερικοί αποκάλεσαν τον Σίλτον (ύψος 1.83) «χοντρό» κι όχι κατάλληλο για τη θέση αυτή. «Ήταν αυτοδημιούργητος γκολκίπερ. Δεν δούλεψε το σώμα του, όπως ο Τζένινγκς κι αργότερα πολλοί άλλοι» είπε κάποιος ειδικός του αγγλικού ποδοσφαίρου.

«Ο Σίλτον ήταν γεροδεμένος, αλλά ευκίνητος, με γωνίες στο σώμα του (κι ας μην είχε γυμναστεί) και καταπληκτική παρουσία και πεποίθηση στα δοκάρια. Ήταν ο Σμάιχελ, πριν τον Σμάιχελ» συνήθιζαν να λένε πολλοί. «Ήξερε τι έλεγαν γι αυτόν και φρόντιζε να τους γελοιοποιεί εμφανιζόμενος πάντα πιο «χοντρός» από ότι ήταν, φορώντας εκείνη την άσπρη φανέλα συνήθως».

Τα χρόνια πέρναγαν, ο Σίλτον άλλαζε τις ομάδες σαν τα πουκάμισα, το ποδόσφαιρο άλλαζε ρυθμούς, οι παίκτες έπαιρναν τους μισθούς τους κάθε εβδομάδα και γενικά το χρήμα άρχισε να εισχωρεί βαθειά στον ποδοσφαιρικό χώρο. Ο Σίλτον ήταν πια βασικός στην εθνική Αγγλίας και μετά οκτώ χρόνια (1974) άφηνε την αγαπημένη του Λέστερ για τη Στόουκ Σίτι και τρία χρόνια μετά ήρθε η ώρα για να υπερασπιστεί το τέρμα της Νότιγχαμ Φόρεστ.

Με φθόνο άνθρωποι της Στόουκ έλεγαν στον προπονητή της Φόρεστ, Μπράιαν Κλαφ: «Αυτός θα σε κάνει να χάσεις τη δουλειά σου. Κοστίζει μια περιουσία κι είναι σίγουρο πως θα σου ζητήσει ακόμη περισσότερα χρήματα». Η κατάσταση δεν ήταν όπως την παρουσίαζαν, καθώς ο Σίλτον ήθελε να παίζει στοχεύοντας πάντα το ρεκόρ εμφανίσεων με την εθνική Αγγλίας και να σπάσει πρώτος το φράγμα των 1000 συμμετοχών. Βοήθησε τα μέγιστα τη Νόττιγχαμ Φόρεστ κι ακολούθως αναχώρησε για τη Σαουθάμπτον.

Άρχιζε πια η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος της σημαντικής καριέρας του, αλλά ποτέ δεν έφθανε. Πλησίαζε στο τέλος, γύριζε την πλάτη και συνέχιζε με στόχο τα ρεκόρ. Με Ντέρμπι, Πλίμουθ, Γουίμπλεντον, Μπόλτον, Κόβεντρι, Γουέστ Χαμ και Λέιτον Όριεντ έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Ξεπέρασε τις 1000 εμφανίσεις (μόνο σε αγώνες πρωταθλήματος)-για την ακρίβεια 1005 (κι ένα γκολ, τον καιρό που πρωτοεμφανίστηκε με τη Λέστερ) μέχρι το 1997.

Ο «χοντρός» είχε ήδη φθάσει τις 125 διεθνείς συμμετοχές το 1990, αγωνιζόμενος με την Ντέρμπι Κάουντι. Κατάφερε να κερδίσει χρήματα, τίτλους, να κάνει ρεκόρ, να μπει στο βιβλίο Γκίνες και πολλά άλλα για τα οποία σήμερα καμαρώνει. Δικαίως…