To Top Five του Ντιέγκο στα Μουντιάλ

Αφιέρωμα στις πέντε καλύτερες στιγμές του στα τέσσερα Μουντιάλ της καριέρας του όπως τις ξεχωρίζει ο ίδιος.

Τεράστιες ποδοσφαιρικές μορφές όπως ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν μπορούν εύκολα να ξεχωρίσουν τις κορυφαίες τους στιγμές στα Μουντιάλ. Το έκανε όμως και θα τις διαβάσετε παρακάτω. Έχει άλλωστε την εμπειρία τεσσάρων (1982, 1986, 1990, 1994) και θα μπορούσε αν ήταν πέντε αν ήταν πιο τολμηρός ο Σέζαρ Λουίς Μενότι το 1978 και τον καλούσε στους 22 που αναδείχθηκαν παγκόσμιοι πρωταθλητές.
Ξεχώρισε το πρώτο γκολ το 1982 στο 4-1 με την Ουγγαρία, την αποβολή του στο ίδιο Μουντιάλ, το Θεϊκό γκολ του 1986 και δύο στιγμές από το 1990 (την ασίστ στον Κανίγια στο 1-0 με την Βραζιλία και το πέναλτι στην ψυχοθφόρο διαδικασία με την Ιταλία). Απέφυγε επιμελώς να αναφερθεί στο…χέρι του Θεού αλλά και την ανακάλυψη του ως ντοπαρισμένου με κοκαίνη το 1994 μετά το ματς με την Ελλάδα.  Για την ιστορία είχε 21 αγώνες σε Μουντιάλ, οκτώ γκολ (από δύο με Ουγγαρία, Αγγλία, Βέλγιο και ένα με Ιταλία και Ελλάδα), έναν κερδισμένο (1986) και έναν χαμένο τελικό (1990).

1986: To γκολ του…Θεού

Στην ιστορία είχε μείνει ως γκολ του Θεού, εκείνο που με το χέρι νίκησε τον Πίτερ Σίλτον μετά από δική του άλλωστε ομολογία ότι το γκολ δεν το είχε βάλει ο ίδιος αλλά…ο Παντοδύναμος. Στο ίδιο ματς άλλωστε στις 22/6 στο «Αζτέκα» ο Ντιέγκο είχε προσφέρει μία μαγική στιγμή. Ένα γκολ, σπάνιας ομορφιάς που έμεινε στην ιστορία: «Ποτέ ξανά δεν έχω πετύχει τέτοιο γκολ. Άλλωστε αυτό δεν είναι το όνειρο κάθε παίκτη; Να παίξει σε ένα Μουντιάλ και να πετύχει ένα τέτοιο γκολ» λέει και προσθέτει: «Δεν θα κουραστώ ποτέ να το βλέπω» μου λέει συχνά η μητέρα μου και εγώ της απαντώ: «Έλα μαμά, πάμε να το δούμε ξανά. Είναι αλήθεια, αυτό το γκολ με κάνει να νοιώθω τελείως χαλαρός. Με ηρεμεί όσο τίποτα άλλο».

1990: Το πέναλτι στην Ιταλία

Στον ημιτελικό του 1990 έπαιζα στο «σπίτι μου, στο «Σαν Πάολο» με αντιπάλους που ήξερα πολύ καλά. Πριν την διαδικασία ο Τζένγκα, ο Ντε Αγκοστίνι και άλλοι Ιταλοί μου έλεγαν ότι δεν ήταν δίκαιο αυτό που συνέβαινε. Εγώ πάλι είχα άλλη άποψη. Αφού είχαμε φθάσει εκεί, έπρεπε να συνεχίσουμε την μάχη. Είχα χάσει πέναλτι στον προημιτελικό με την Γιουγκοσλαβία και όταν ήρθε η σειρά μου, έφυγα από την σέντρα και μέχρι να φθάσω στην άσπρη βούλα έλεγα στον ευατό μου: «Αν το χάσεις θα είσαι ένας ηλίθιος, ο χειρότερος, ένας άχρηστος. Θα έχεις προδώσει τον λαό που σε αγαπάει. Τους γονείς μου, τα αδέλφια μου, όλους τους Αργεντινούς». Ευτυχώς το έβαλα…

1982: Κτύπησα…άλλον

Ήταν από τις χειρότερες στιγμές μου εκείνο το ματς με την Βραζιλία. Χάναμε 3-1, το ματς είχε κριθεί και μας έκαναν πλάκα. Έδιναν πασούλες ο ένας στον άλλο, μας κοίταγαν και μας φώναζαν: «Όλε, Όλε, Όλε». Είχα απίστευτα νεύρα εκείνη την στιγμή. Το αίμα είχε ανεβεί στο κεφάλι, πήρα φόρα και κτύπησα τον Μπατίστα. Δεν ήταν όμως αυτός που με κορόϊδευε αλλά ο Φαλκάο αλλά μέσα στη σύγχυση δεν το κατάλαβα. Αυτόν έπρεπε να είχα κτυπήσει. Πήρα κόκκινη κτυπώντας λάθος παίκτη. Μετά από χρόνια, είχα συναντηθεί με τον Μπατίστα και του είχα εξηγήσει τι είχε συμβεί…Γελάσαμε με το πάθημα μου και του ζήτησα συγγνώμη.

1990: Η μαγική ασίστ

Είναι αλήθεια ότι σε εκείνο το ματς δεν έπρεπε να προκριθούμε. Δεν ξέρω αν ήταν η καλύτερη ασίστ της καριέρας μου, αλλά δεδομένα η πιο σημαντική. Έλεγα μετά τον Κανίγια: Θα το βλέπεις στον ύπνο σου για χρόνια. Ξέρεις τι έκανες; Έβαλα γκολ μου απάντησε. Λάθος του απαντάω. Έκανες ένα γήπεδο να βουβαθεί. Πηγαίνοντας στα αποδυτήρια και με όλο τον σεβασμό προς τους Βραζιλιάνους, ζήτησα από τον φίλο μου, τον Καρέκα, να αλλάξουμε φανέλες και του είπα: «Μην κατηγορείτε τον Αλεμάο. Δεν θα με προλάβαινε ποτέ. Θα είχα κάνει την πάσα…»

1982: Το πρώτο γκολ

Έχοντας χάσει από τους Βέλγους στην πρεμιέρα, ξέραμε ότι θα είχαμε πρόβλημα αν δεν νικούσαμε τους Ούγγρους. Είχα σκοράρει με την U-20 στο παγκόσμιο αλλά δεν ήταν το ίδιο και δεν συγκρίνεται. Μοιάζει σαν να είσαι στο κρεβάτι και να σου φέρνει η μητέρα σου πρωϊνό στον δίσκο. Μοιάζει σαν να δίνεις ένα ζεστό φιλί στα χείλη της μητέρας σου.